کم خونی آپلاستیک و سندرم میلو دیسپلاستیک

کم خونی آپلاستیک و سندرم میلو دیسپلاستیک (MDS)

خلاصه مطلب 

کم خونی آپلاستیک و سندرم میلو دیسپلاستیک یک اختلال نادر و جدی است که بر مغز استخوان و خون تأثیر می گذارد . مغز استخوان سلولهای بنیادی را تشکیل می دهد که به یکی از سه نوع گلبول خون تبدیل می شوند – گلبول های قرمز ، گلبول های سفید یا پلاکت ها.

• گلبول های قرمز حاوی هموگلوبین ، پروتئین غنی از آهن است که رنگ قرمز آن را به خون می دهد و اکسیژن را از ریه ها به تمام قسمت های بدن منتقل می کند.
• گلبول های سفید به بدن در مبارزه با عفونت ها کمک می کند.
• پلاکت ها قطعات سلول خونی هستند که به یکدیگر می چسبند تا برش های کوچک یا شکاف هایی را در دیواره رگ های خونی ببندند و خونریزی را متوقف کنند.

در هر دو اختلال ، مغز استخوان به اندازه کافی گلبول قرمز یا سفید خون یا پلاکت تولید نمی کند. تعداد بسیار کم  از گلبول های قرمز و سفید که عملکردی دارند می تواند منجر به خستگی و عفونت شود. تعداد بسیار کم از پلاکت ها می تواند منجر به خونریزی خودبخود یا کنترل نشده شود.

کم خونی آپلاستیک

کم خونی اکثراً شرایطی را توصیف می کند که در آن تعداد گلبول های قرمز خون کمتر از حد نرمال است و در نتیجه اکسیژن کمتری به سلول های بدن منتقل می شود. با این حال ، در کم خونی آپلاستیک ، تولید طبیعی کلیه سلولهای خونی کندتر و یا متوقف می شود. تولید سلولهای خون به دلیل آسیب دیدن سلولهای بنیادی مغز استخوان کاهش می یابد. تعداد سلولهای بنیادی نیز کاهش می یابد زیرا آنها قادر به تکثیر خود نیستند. اگرچه تولید سلولهای خونی بالغ به طور جدی در کم خونی آپلاستیک مختل شده است ، معدود سلولهای خونی که بالغ می شوند و وارد جریان خون می شوند طبیعی است.

کم خونی میلو دیسپلاستیک

در سندرم میلو دیسپلاستیک (MDS) ، مانند آنمی در کم خونی آپلاستیک ، کمبود سلولهای بنیادی مغز استخوان رخ نمی دهد. بلکه ، سلولهای بنیادی ناقص هستند و به طور طبیعی بالغ نمی شوند. سلولهای پیش ساز و سلولهای خونی نابالغ تغییر شکل یافته و قادر به تبدیل شدن به گلبولهای قرمز قرمز یا سفید خون سالم و بالغ یا پلاکتها نیستند. این سلول ها اغلب در مغز استخوان می میرند. بسیاری از سلولهای خونی که وارد جریان خون می شوند زنده نیستند و به طور عادی کار نمی کنند. برخی از انواع MDS مستعد ابتلا به سرطان خون (یک سرطان تهاجمی خون) هستند.

تولید سلول خون

هر سه نوع سلول خون به عنوان سلولهای بنیادی غیر مشخص شروع می شوند. سلولهای بنیادی ،سلولهای اولیه بیشتری را تقسیم و تولید می کنند یا می توانند از طریق یک سری مراحل به سلولهای خونی بالغ و تخصصی از هر نوع تبدیل شوند. در اوایل فرآیند بلوغ ، سلولهای مادر از سلولهای بنیادی پدیدار می شوند. بر خلاف سلولهای بنیادی ، سلولهای پیش ساز متعهد شده اند که فقط به یک نوع سلول خون تبدیل شوند و به سلولهای قرمز خون قرمز یا گلبول سفید خون و یا پلاکتها تبدیل می شوند.

چه کسی کم خونی آپلاستیک و سندرم میلو دیسپلاستیک (MDS) دارد؟

در افراد ۲۰ تا ۲۵ سال و بزرگسالان بالای ۶۰ سال به احتمال زیاد دچار کم خونی آپلاستیک هستند. ^۱ زن و مرد به یک اندازه تحت تأثیر قرار می گیرند. بیشتر موارد جدید در کودکان به دلیل سندرمهای ارثی نارسایی مغز استخوان است که ناشی از کروموزومهای غیر طبیعی است. حدود چهار نفر از هر ۱ میلیون نفر در ایالات متحده هر سال دچار کم خونی آپلاستیک می شوند. ^۲

MDS هر ساله بیش از ۱۵۰۰۰ نفر در ایالات متحده را مبتلا می کند. محققان این تعداد ناچیز شماری از چالش ها در طبقه بندی و گزارش سندرم در نظر بگیرید. MDS معمولاً بین سنین ۷۰ تا ۸۰ سال تشخیص داده می شود. ^۳

چه عواملی باعث کم خونی آپلاستیک و MDS می شوند؟

اگرچه در اکثر موارد کم خونی آپلاستیک و سندرم میلو دیسپلاستیک یا MDS علت وجود ندارد ، اما موارد زیر ممکن است باعث بیماری شود :

• شیمی درمانی
• پرتو درمانی
• مقادیر بالای تشعشع یونیزه – نوع تولید شده توسط دستگاههای پرتونگاری پرقدرت و در نیروگاههای هسته ای
• بنزن ، یک ماده شیمیایی است که در برخی فرآیندهای تولید مورد استفاده قرار می گیرد
• مواد شیمیایی سمی که در برخی از سموم دفع آفات یافت می شود
• عفونت های ویروسی خاص

در بیشتر موارد کم خونی آپلاستیک ، این محرک ها یا دلایل ناشناخته دیگری باعث تحریک سیستم ایمنی بدن برای تخریب سلول های بنیادی مغز استخوان می شود. برخی از سندرمهای نادر ، ارثی نارسایی مغز استخوان نیز می توانند منجر به کم خونی آپلاستیک و MDS شوند.

علائم کم خونی آپلاستیک و MDS چیست؟

علائم ممکن است شامل:

• خستگی
• ضعف
• خونریزی بیش از حد ، مانند صدمات خارجی یا عملیات
• لکه های قرمز  روی پوست که ناشی از خونریزی عروق خونی است
• کبودی آسان
• عفونت های مکرر
• تب
• پوست رنگ پریده
• تنگی نفس

علائم بسته به شخص و شدت و نوع بیماری متفاوت است.سندرم میلو دیسپلاستیک یا  MDS اغلب در ابتدا علائم ایجاد نمی کند. بسیاری از این علائم نیز شبیه به سایر بیماری ها هستند و تشخیص را دشوار می کنند.

چگونه کم خونی آپلاستیک و MDS تشخیص داده می شود؟

علاوه بر سابقه پزشکی و معاینه فیزیکی ، پزشکان برای تشخیص کم خونی آپلاستیک یا MDS از آزمایش خون ، بیوپسی مغز استخوان و آنالیز سیتوژنیک استفاده می کنند. همچنین ممکن است یک فرد به پزشک معالج (پزشک معالجه سرطان) مراجعه کند ، زیرا کم خونی آپلاستیک و MDS ممکن است به سرطانهای مغز استخوان مربوط باشد.

۱-آزمایش خون  :

شامل تهیه لام خون و انجام در آزمایشگاه برای تجزیه و تحلیل است. شمارش کامل خون معمولاً اولین آزمایشاتی است که ارائه دهنده خدمات بهداشتی برای تشخیص کم خونی آپلاستیک یا MDS از آن استفاده می کند. این آزمایش شامل اندازه گیری هماتوکریت یک فرد ، درصد خون از سلول های قرمز خون است. شمارش کامل خون نیز اندازه گیری می شود که :

• مقدار هموگلوبین در خون
• آیا شخص دارای گلبولهای قرمز خون کمتر از حد معمول
• آیا یک فرد به اندازه کافی آهن دارد
• تعداد گلبول های سفید و پلاکت ها در خون
• تعداد کمتر از حد معمول یک یا چند نوع سلول خون ممکن است کم خونی آپلاستیک یا MDS را نشان دهد.

 آزمایشگاه آنلاین هوم لب (homelab) با انجام خونگیری در منزل و یا محل کارتان ، شما را از حضور در آزمایشگاه بی نیاز می کند .

در آزمایش دیگری به نام اسمیر خون محیطی ، ارائه دهنده خدمات بهداشتی نمونه ای از خون را با میکروسکوپ برای تغییرات غیرمعمول در اندازه ، شکل و شکل سلول های خونی بررسی می کند. این سلولها معمولاً در کم خونی آپلاستیک طبیعی به نظر می رسند. با این حال ، ممکن است در سندرم میلو دیسپلاستیک یا MDS غیر طبیعی باشد.

یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی همچنین ممکن است آزمایش خون را برای بررسی کمبود فولات ، ویتامین B12 و اریتروپویتین (هورمونی که در کلیه ها ساخته شده است ، تولید سلول های قرمز خون را تحریک کند).

۲-بیوپسی مغز استخوان:

پزشک برای تأیید تشخیص کم خونی آپلاستیک و یا MDS به نتایج حاصل از بیوپسی مغز استخوان نیاز دارد. بیوپسی روشی است که شامل گرفتن یک قطعه کوچک از مغز استخوان ، خون و یک قطعه کوچک از استخوان جهت معاینه با میکروسکوپ است. پزشک هنگام معاینه در مطب یا بیمارستان ، بیوپسی را انجام می دهد و از آرام بخش سبک و بی حسی موضعی استفاده می کند. در طی بیوپسی ، ارائه دهنده خدمات درمانی سوزنی را به استخوان لگن  وارد می کند. یک آسیب شناس – پزشک متخصص در تشخیص بیماری ها – نمونه های مغز استخوان را در یک آزمایشگاه تجزیه و تحلیل می کند. این آزمایش می تواند سلولهای غیر طبیعی ، تعداد و نوع سلولهای سازنده خون و میزان آهن موجود در مغز استخوان را نشان دهد.

۳-تجزیه و تحلیل سیتوژنیک:

این آزمایش شامل ارسال نمونه های مغز استخوان فرد از بیوپسی به آزمایشگاهی است که یک آسیب شناس آنها را با میکروسکوپ معاینه می کند تا به دنبال تغییرات غیر طبیعی در کروموزوم های فرد باشد.

آنمی آپلاستیک چگونه درمان می شود؟

افراد مبتلا به کم خونی آپلاستیک خفیف یا متوسط ​​ممکن است در ابتدا به درمان نیاز نداشته باشند. با این حال ، افراد مبتلا به کم خونی آپلاستیک شدید نیاز به درمان فوری پزشکی دارند تا از بروز عوارض کم سلول های خونی  جلوگیری کنند. گزینه های درمانی ، که پزشکان ممکن است به تنهایی یا ترکیبی از آن استفاده کند ، شامل موارد زیر است:

• پیوند سلولهای بنیادی خون و مغز استخوان ، که نیاز به شیمی درمانی و پرتودرمانی دارند
• داروها
• انتقال خون

گزینه های درمانی بستگی به سن و سلامت عمومی فرد و شدت بیماری دارد.

پیوند سلول بنیادی خون و مغز استخوان

پیوند سلول های بنیادی خون و مغز استخوان ، که به آن پیوند سلول های بنیادی نیز گفته می شود ، سلول های بنیادی آسیب دیده در مغز استخوان را با سلول های بنیادی سالم از خون یک اهدا کننده یا مغز استخوان جایگزین می کنند و می تواند کم خونی آپلاستیک را درمان کند. دستورالعمل های درمانی بیان می کند که پیوند سلول های بنیادی بهترین روش برای افراد جوانتر از 40 سال است که یک اهدا کننده در دسترس دارند که سلول های خون و مغز استخوان آنها آزمایش شده و مشخص شده است که با بیماران مطابقت دارد.  پیوند سلول های بنیادی در افراد مسن تر از 40 امکان پذیر است؛ با این حال ، نرخ بقا طولانی مدت پایین تر است. 4 بزرگسالان مسن معمولاً توانایی تحمل درمانهای مورد استفاده در آماده سازی بدن برای پیوند را ندارند و احتمال بروز عوارض شدید پس از پیوند را دارند. مرکز درمانی شما با استفاده از آزمایش خون به نام تایپ بافت آنتی ژن لکوسیت انسانی ، یک اهدا کننده تطبیق را تأیید می کند. آنتی ژن های لکوسیت انسان پروتئین هایی است که در سطح گلبول های سفید یافت می شود. قبل از پیوند ، ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی از شیمی درمانی و بعضی اوقات پرتودرمانی برای از بین بردن سلول های مغز استخوان آسیب دیده شخص استفاده می کند. این روش های درمانی سیستم ایمنی فرد را نیز سرکوب می کنند تا از حمله آن به سلول های بنیادی جدید بعد از پیوند جلوگیری شود.

شیمی درمانی و پرتو درمانی

•  شیمی درمانی : درمانی است که از داروها برای جلوگیری از رشد سلولهای خونی نابالغ یا با کشتن سلولها یا جلوگیری از تقسیم آنها استفاده می کند. فرد می تواند داروهای شیمی درمانی را از طریق دهان یا داروهای مایع مغزی نخاعی یا رگ ، عضله ، اندام یا حفره بدن مانند شکم تزریق کند. دوزهای زیاد می تواند عوارض جانبی مانند تهوع ، استفراغ ، اسهال و خستگی ایجاد کند. درمان در بیمارستان یا مرکز درمانی شیمی درمانی انجام می شود. افراد ممکن است داروهای شیمی درمانی دهان را در خانه مصرف کنند. تیمی از ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی ، مانند انکولوژیست و یک پرستار انکولوژی ، از افراد تحت شیمی درمانی مراقبت می کنند. بیمار نیازی به بیهوشی ندارد.
• پرتو درمانی :  درمانی است که از پرتوهای خارجی یا از دوز کوچک اشعه در طی یک دوره زمانی یا یک دوز دقیق ، بسیار زیاد از پرتودرمانی استفاده می کند. درمان در بیمارستان یا مرکز درمان پرتونگاری انجام می شود. تیمی از ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی ، از جمله انکولوژیست رادیولوژی - پزشک متخصص در معالجه تومورها یا سرطان در معرض اشعه ، افرادی را که پرتودرمانی می کنند ، مراقبت می کنند. بیشتر افراد نمی توانند احساس پرتودرمانی کنند و نیازی به بیهوشی ندارند. عوارض جانبی ممکن است شامل خستگی و حساسیت پوست در اطراف منطقه تحت درمان باشد.

مراحل پیوند سلول بنیادی

در یک بیمارستان ، ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی سلول های بنیادی را از اهدا کننده خارج کرده و آنها را برای ذخیره سازی منجمد می کنند. اگر سلولهای بنیادی اهدا کننده از خون بیرون بیایند ، خون از رگ بزرگی در بازوی اهدا کننده یا از طریق سوند وریدی مرکزی خارج می شود ، یک لوله انعطاف پذیر که در یک رگ بزرگ در ناحیه گردن ، قفسه سینه یا ناحیه کشاله ران قرار می گیرد. خون از دستگاهی عبور می کند که سلولهای بنیادی را خارج می کند. سپس خون به اهداكننده بازگردانده می شود و ارائه دهنده خدمات بهداشتی سلول های جمع آوری شده را ذخیره می كند. اگر سلولهای بنیادی اهدا کننده از مغز استخوان خارج شوند ، ارائه دهنده خدمات درمانی برای برداشتن ، سوزنی توخالی را در لگن اهدا کننده وارد می کند. این روش در بیمارستانی با بی حسی موضعی یا عمومی اتفاق می افتد و کمتر شایع است. پس از دریافت شیمی درمانی یا پرتودرمانی ، فرد سلولهای بنیادی دهنده دهنده ذوب شده را از طریق یک خط داخل وریدی (IV) ، یک سوزن در رگ یا یک سوند ورید مرکزی دریافت می کند. سلولهای بنیادی سپس به مغز استخوان می روند و در آنجا مجدداً تولید سلول طبیعی خون را حفظ می کنند. ممکن است به فرد داروی آرام بخش داده شود. پیوند به مدت یک ساعت یا بیشتر طول می کشد. سوند بعد از پیوند حداقل 6 ماه در محل خود خواهد ماند و فرد برای اطمینان از موفقیت پیوند از چندین هفته تا یک ماه در بیمارستان می ماند. در این مدت فرد به دلیل داشتن سیستم ایمنی ضعیف ممکن است به راحتی دچار عفونت شود. پیوند سلولهای بنیادی خطراتی را به همراه دارد. سیستم ایمنی بدن فرد ممکن است به سلولهای بنیادی اهدایی حمله کند ، که به آن رد پیوند گویند. سلولهای بنیادی اهدایی می توانند به بدن گیرنده حمله کنند . هر دو این عوارض می توانند تهدید کننده زندگی باشند.

دارو

ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی اغلب یک یا چند داروی سرکوب کننده سیستم ایمنی را تجویز می کنند ، که سیستم ایمنی بدن را سرکوب می کنند و باعث کاهش آسیب به سلول های مغز استخوان می شوند. داروهایی مانند آنتی بیوتیک گلوبولین ممکن است اجازه دهند مغز استخوان دوباره شروع به ساختن سلول های خونی کند و نیاز به انتقال را کاهش یا از بین ببرد. در بعضی از افراد ، شمارش خون به حالت عادی باز می گردد. این داروها نوعی روش درمانی مناسب برای بزرگسالان مبتلا به کم خونی آپلاستیک شدید بالاتر از 40 سال است ، بیماران جوان تر که اهدا کننده سلولهای بنیادی همسان ندارند و افراد مبتلا به کم خونی آپلاستیک که به انتقال خون بستگی دارند.⁵ مصرف این داروها به تنهایی معمولاً منجر به درمان نمی شود. ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی معمولاً داروهای کورتیکواستروئیدی را برای محدود کردن عوارض جانبی داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی مانند گلوبولین های ضد توموری و سیکلوسپورین تجویز می کنند. همچنین ممکن است به یک نسخه اریتروپویتین ساخته شده توسط انسان یا یک فاکتور رشد درمانی که باعث تحریک تولید گلبولهای سفید می شود ، داده شود. اگر عفونت به دلیل تعداد گلبولهای سفید خون کم رخ دهد ، یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی ممکن است داروهای بیمار را برای از بین بردن باکتری ها ، قارچ ها یا ویروس ها به بیمار بدهد. ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی معمولاً افراد مبتلا به آنمی خفیف ، وراثتی خفیف را با اشکال آندروژن ساخته شده توسط انسان درمان می کنند  (هورمونهای جنسی مردانه که تولید خون را تحریک می کنند). آندروژن ها می توانند به بهبود شمارش خون کمک کنند. با این حال ، آنها یک درمان نیستند.

انتقال خون

انتقال خون روشی است که در آن فرد سلولهای خون سالم را از اهدا کننده با همان گروه خونی از طریق یک خط IV دریافت می کند. ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی این عمل را هنگام مراجعه به مطب یا بیمارستان انجام می دهد. بسته به میزان نیاز خون به بیمار ، این عمل 1 تا 4 ساعت طول می کشد. انتقال گلبول های قرمز یا پلاکت ها می تواند تعداد گلبول های خون را افزایش داده و علائم را تسکین دهد. انتقال خون روش درمانی نیست. بیشتر افراد مبتلا به کم خونی آپلاستیک نیاز به تزریق مکرر دارند که می تواند منجر به عوارض شود. با گذشت زمان ، بدن ممکن است آنتی بادی هایی ایجاد کند که سلول های خونی اهدا کننده را آسیب یا نابود کند. آهن حاصل از گلبولهای قرمز خون تزریق شده می تواند در بدن ایجاد شود و به اندامها آسیب برساند مگر اینکه پزشک معالج برای از بین بردن آهن اضافی داروهایی به نام شلات آهن را تجویز کند. ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی قبل از پیوند سلول های بنیادی مغز استخوان و مغز استخوان از انتقال خون خودداری می کنند زیرا این امر شانس عدم موفقیت پیوند را افزایش می دهد.

سندرم میلو دیسپلاستیک MDS چگونه درمان می شود؟

گزینه های درمانی برای MDS ، که یک ارائه دهنده خدمات بهداشتی ممکن است به تنهایی یا ترکیبی از آن استفاده کند ، شامل مراقبت های حمایتی ، داروها ، شیمی درمانی و پیوند سلول های بنیادی خون و مغز استخوان است. گزینه های درمانی به موارد زیر بستگی دارد:

• سن و سلامت عمومی فرد
• آیا پزشک MDS را به عنوان بیماری کم خطر یا با خطر بالاتر طبقه بندی می کند
• آیا MDS بعد از شیمی درمانی یا پرتودرمانی برای بیماری دیگری انجام شده است
• آیا MDS بعد از درمان بدتر شده است.

مراقبت های حمایتی:

به طور سنتی اولین خط درمان ، مراقبت های حمایتی با هدف مدیریت علائم بیماری انجام می شود. این روش ممکن است شامل انتقال خون برای کمک به مشکلات ناشی از تعداد کم سلولهای خونی مانند خستگی و عفونت باشد و همچنین ممکن است شامل فاکتور رشد باشد.

داروها:

پزشک ممکن است داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی مانند لنالیدومید (Revlimid) و گلوبولین آنتی تیموسیت با یا بدون سیکلوسپورین برای کمک به عملکرد طبیعی مغز استخوان. برای درمان بیش از حد آهن در خون ممکن است فرد به یک دستگاه آهن چیلاتور احتیاج داشته باشد. همچنین ممکن است برخی از افراد از اریتروپویتین بهره مند شوند. پزشک همچنین ممکن است داروهایی را برای مبارزه با عفونت ها با باکتری ها ، قارچ ها یا ویروس ها به شما بدهد.

شیمی درمانی :

پزشک شیمی درمانی را برای از بین بردن سلول های ناقص سازنده خون در سندرم میلو دیسپلاستیک MDS شدید انجام دهد و اجازه دهد تعداد محدود سلولهای بنیادی خون طبیعی باقیمانده و تولید سلولهای خون طبیعی را دوباره برقرار کنند. داروهای شیمی درمانی ممکن است شامل آزاسیتیدین (Vidaza) ، دیتابین (Dacogen) یا سایر داروهای ضد سرطان باشد. این رویکرد اغلب در طولانی مدت مؤثر نیست. پزشک همچنین ممکن است قبل از پیوند سلول های بنیادی از شیمی درمانی استفاده کند.

پیوند سلولهای بنیادی:

در گذشته ، تنها پیوند سلول های بنیادی با یک اهدا کننده خواهر و برادر همسان ، درمانی را برای سندرم میلو دیسپلاستیک MDS ارائه می داد. با این حال ، متخصصان پیشرفت زیادی را در مورد پیوند اهداکنندگان همسان با هم انجام داده اند ، از جمله پیوند خون بند ناف بی ربط.

در گذشته ، ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی به طور معمول پیوند سلول های بنیادی خون و مغز استخوان را برای بزرگسالان مسن تر با MDS انجام نمی دادند. با این حال ، ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی که از تکنیک های جدیدتری استفاده می کنند و از رژیم قبل از پیوند کمتر سمی استفاده می کنند ، در این گروه سنی پیوند موفقیت آمیز پیوند خون و مغز استخوان را انجام می دهند.

خوردن ، رژیم غذایی و تغذیه

نشان داده نشده است که خوردن ، رژیم غذایی و تغذیه نقش مهمی در پیشگیری یا درمان کم خونی آپلاستیک و سندرم میلو دیسپلاستیک MDS دارد. با این حال ، افراد مبتلا به هر دو اختلال که پیوند سلولهای بنیادی را دریافت می کنند ، برای کمک به بهبودی خود باید رژیم غذایی سالم مصرف کنند. همچنین ممکن است فرد برای کاهش احتمال عفونت  از برخی غذاها اجتناب کند ، در حالی که سیستم ایمنی بدن هنوز ضعیف است. یک ارائه دهنده خدمات بهداشتی به بیمار توصیه می کند که  چه چیزی بخورد یا از خوردن آن اجتناب کند. در هنگام صرف غذا ، گیرندگان پیوند سلول های بنیادی باید از غذاهایی که ممکن است فاسد شوند یا به طور کامل تمیز نشوند ، مانند غذاهای موجود در بوفه یا میله سالاد ، برای جلوگیری از عفونت اجتناب کنند.

ممکن است برخی افراد احساس گرسنگی نکنند ، یا عوارض جانبی دارویی ممکن است غذا خوردن را دشوار یا دردناک کند. همچنین بسیاری از افراد ممکن است تهوع ، اسهال یا استفراغ داشته باشند. ممکن است افراد به شکل لرزش یا پودینگ نیاز به خوردن یا نوشیدن یک مکمل غذایی داشته باشند. خوردن غذاهای پر پتاسیم و منیزیم در صورت از بین رفتن اسهال و استفراغ به جایگزینی این مواد معدنی کمک می کند. یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی همچنین ممکن است برای تقویت و حفظ سلامت استخوان ها به یک فرد رژیم غذایی با فسفر و کلسیم بدهد. خوردن وعده های غذایی کوچکتر و بیشتر می تواند به حالت تهوع کمک کند. نوشیدن مقدار کافی آب و مایعات دیگر روزانه نیز مهم است.

گیرندگان پیوند سلول های بنیادی ممکن است برای جلوگیری از کاهش عملکرد کبد ، نیاز به جلوگیری از مصرف الکل داشته باشند. همچنین ممکن است برای جلوگیری از فشار خون بالا و تورم ، لازم است از سدیم ، که اغلب از نمک است ، خودداری کنند.

References