علائم و تشخیص ADHD

تصمیم گیری در مورد اینکه آیا کودک مبتلا به ADHD است یا خیر، فرآیندی با چندین مرحله است. این صفحه به شما یک نمای کلی از نحوه تشخیص ADHD می دهد. هیچ آزمایش واحدی برای تشخیص ADHD وجود ندارد و بسیاری از مشکلات دیگر مانند اختلالات خواب، اضطراب، افسردگی و انواع خاصی از ناتوانی های یادگیری می توانند علائم مشابهی با ADHD داشته باشند.

اگر نمی دانید ADHD چیست وارد این لینک شوید.

اگر نگران این هستید که آیا کودک ممکن است ADHD داشته باشد، اولین قدم این است که با یک پزشک صحبت کنید تا بفهمید آیا علائم با تشخیص مطابقت دارد یا خیر. تشخیص را می توان توسط یک متخصص سلامت روان، مانند یک روانشناس یا روانپزشک، یا توسط یک متخصص اطفال انجام داد.

ADHD چگونه تشخیص داده می شود؟

پزشکان از دستورالعمل های موجود در راهنمای تشخیصی و آماری انجمن روانپزشکی آمریکا، ویرایش پنجم (DSM-5) برای کمک به تشخیص ADHD استفاده می کنند. این استاندارد تشخیصی کمک می کند تا اطمینان حاصل شود که افراد به طور مناسب برای ADHD تشخیص داده شده و درمان می شوند. استفاده از استاندارد یکسان در جوامع نیز می تواند به تعیین تعداد کودکان مبتلا به ADHD کمک کند و اینکه چگونه سلامت عمومی تحت تأثیر این وضعیت قرار می گیرد.

• اغلب از توجه دقیق به جزئیات کوتاهی می کند یا در کارهای مدرسه، محل کار یا سایر فعالیت ها اشتباه می کند.
• اغلب در حفظ توجه به وظایف یا فعالیت های بازی، مشکل دارد.
• اغلب به نظر می رسد وقتی مستقیماً با او صحبت می شود گوش نمی دهد.
• اغلب دستورالعمل‌ها را دنبال نمی‌کند و در انجام تکالیف مدرسه، کارها یا وظایف در محل کار شکست می‌خورد (مثلاً تمرکز خود را از دست می‌دهد، از مسیرهای دور خارج می‌شود).
• اغلب در سازماندهی وظایف و فعالیت ها مشکل دارد.
• اغلب از انجام کارهایی که نیاز به تلاش ذهنی در مدت زمان طولانی دارند (مانند تکالیف مدرسه یا تکالیف) اجتناب می کند، دوست ندارد یا تمایلی ندارد.
• اغلب چیزهای لازم برای کارها و فعالیت ها را گم می کند (مانند وسایل مدرسه، مداد، کتاب، ابزار، کیف پول، کلید، اوراق اداری، عینک، تلفن همراه).
• اغلب به راحتی حواسش پرت می شود.
• اغلب در فعالیت های روزانه فراموشکار است.

۲-بیش فعالی و تکانشگری: شامل شش یا بیشتر نشانه بیش فعالی- تکانشگری برای کودکان تا سن ۱۶ سال، یا پنج یا بیشتر برای نوجوانان ۱۷ سال و بالاتر و بزرگسالان است. علائم بیش فعالی- تکانشگری حداقل به مدت ۶ ماه به حدی وجود داشته است که برای سطح رشد فرد مختل کننده و نامناسب است:

• اغلب با دست ها یا پاها بی قراری می کند یا به آن ضربه می زند یا روی صندلی تکان می خورد.
• اغلب در شرایطی که انتظار می رود نشسته باقی بماند، صندلی را ترک می کند.
• اغلب در موقعیت هایی که مناسب نیست می دود یا بالا می رود (نوجوانان یا بزرگسالان ممکن است محدود به احساس بی قراری باشند).
• اغلب قادر به بازی یا شرکت در فعالیت های اوقات فراغت به آرامی نیست.
• اغلب “در حال حرکت” طوری عمل می کند که گویی “با یک موتور هدایت می شود”.
• اغلب بیش از حد صحبت می کند.
• اغلب قبل از اینکه یک سوال کامل شود، پاسخ را واضح می کند.(جمله فرد مقابل را کامل می کند)
• اغلب در انتظار نوبت خود مشکل دارد.
• اغلب صحبت های دیگران را قطع می کند یا به آنها نفوذ می کند (مثلاً وارد مکالمات یا بازی ها می شود)

علاوه بر این، شرایط زیر باید رعایت شود:

• چندین علامت بی توجهی یا بیش فعالی- تکانشی قبل از ۱۲ سالگی وجود داشت.
• چندین علامت در دو یا چند موقعیت وجود دارد (مانند خانه، مدرسه یا محل کار، با دوستان یا اقوام، در فعالیت‌های دیگر).
• شواهد روشنی وجود دارد که نشان می دهد این علائم در عملکرد اجتماعی، مدرسه یا کار اختلال ایجاد می کند یا کیفیت آن را کاهش می دهد.
• علائم با یک اختلال روانی دیگر (مانند اختلال خلقی، اختلال اضطراب، اختلال تجزیه ای یا اختلال شخصیت) بهتر توضیح داده نمی شوند. علائم فقط در طول دوره اسکیزوفرنی یا اختلال روان پریشی دیگر رخ نمی دهد.

بر اساس انواع علائم، سه نوع (ارائه) ADHD می تواند رخ دهد:

• ارائه ترکیبی : اگر علائم کافی از هر دو معیار بی توجهی و بیش فعالی- تکانشگری در ۶ ماه گذشته وجود داشته باشد.
• ارائه عمدتاً بی توجه : اگر علائم کافی بی توجهی، اما نه بیش فعالی- تکانشگری، در شش ماه گذشته وجود داشته باشد.
• ارائه عمدتاً بیش فعال- تکانشگر : اگر علائم کافی بیش فعالی- تکانشگری، اما نه بی توجهی، در شش ماه گذشته وجود داشته باشد.

از آنجا که علائم ممکن است در طول زمان تغییر کنند، ممکن است تظاهر نیز در طول زمان تغییر کند.

تشخیص ADHD در بزرگسالان:

ADHD اغلب تا بزرگسالی ادامه دارد. برای تشخیص ADHD در بزرگسالان و نوجوانان ۱۷ سال یا بیشتر، تنها ۵ علامت به جای ۶ علامت مورد نیاز برای کودکان کوچکتر مورد نیاز است. علائم ممکن است در سنین بالاتر متفاوت به نظر برسد. به عنوان مثال، در بزرگسالان، بیش فعالی ممکن است به عنوان بی قراری شدید یا فرسودگی دیگران با فعالیت خود ظاهر شود.

ارجاع